2026-2027 yıllarını kapsayan sözleşme görüşmelerinin Ağustos ayında yapılacak olması, yeni bir yasa talebini gündeme getirmiştir. Bu durum, memurlar ve memur emeklileri için oldukça önemli bir dönemin başlangıcını işaret ediyor. Yapılacak bu görüşmelerde, eğer bir anlaşmaya varılamazsa, devreye girecek olan “hakem kurulu”nun hükümetin önerisini kabul etmesi ve bu kararın kesin nitelik taşımasıyla, memur sendikalarının itiraz veya grev hakkının bulunmaması, mevcut 4688 sayılı Kamu Görevlileri Sendikaları ve Toplu Sözleşme Yasası’nın yeniden tartışılmasına yol açmıştır.
Bu yılın ikinci yarısında milyonlarca memuru ve emeklisini zor ve belirsiz bir süreç beklemektedir. Söz konusu yasayla, memurların toplu sözleşme süreçlerindeki haklarının ve sendikal mücadelelerinin sınırlı kalması, birçok sendikacı ve yetkili tarafından eleştirilmektedir. Özellikle Memur-Sen Genel Başkanı Ali Yalçın, bu yasanın geçerliliğini kaybettiğini ve işlevselliğinin sona erdiğini vurgulamıştır. Yalçın, mevcut durumda birçok eksiklik olduğunu belirterek, “Eksik toplu sözleşme, aksak sendikal haklar, grevsiz sendikal mücadele ve yetersiz süre ile yasaklarla dolu örgütlenme hakkı 4688 sayılı kanunu işlevsiz hale getirmiştir.” ifadelerini kullanmıştır.
Yalçın’ın açıklamaları, sendikal hakların genişletilmesi ve işçi haklarının korunması adına atılması gereken adımların aciliyetini gözler önüne sermektedir. “Fırsatımız varken 4688 sayılı kanun acilen değiştirilmelidir.” diyen Yalçın, grevsiz anlayışın evrensel sendikal haklarla çeliştiğini ekleyerek, mevcut kanunun güncellenmesi gerektiğini belirtmiştir. Bu durum, memurların yalnızca ekonomik anlamda değil, aynı zamanda hukuksal çerçevede de doğru temellerle korunması için gerekli bir dönüşümün kaçınılmaz olduğunu gösteriyor.
Ülkedeki memur ve memur emeklilerinin temsilcileri, bu yasa değişikliği talebinin sadece bir yasal boşluğu doldurmak değil, aynı zamanda kamu çalışanlarının haklarını güvence altına almak için de önemli olduğunu savunmaktadır. Mevcut sistemdeki eksiklikler ve sınırlamalar, sendikaların etkisiz hale gelmesine neden olurken, işçilerin de haklarını arama ve savunma güçlerini zayıflatmaktadır. Bu bağlamda, sendikaların ve memurların birleşerek ortak bir strateji oluşturması gerekliliği, gelecekte yapılacak sözleşme görüşmelerinin başarısı açısından kritik bir rol oynamaktadır.
Sonuç olarak, 4688 sayılı kanunun tartışılması, sadece sendikalar için değil, aynı zamanda tüm kamu çalışanları için hayati bir öneme sahiptir. Memurların iş güvencesi ve haklarını koruma amacıyla daha etkin ve katılımcı bir yasal çerçeve oluşturulması, yalnızca sendikal hareketin değil, aynı zamanda toplumun genel refahı için de gereklidir. Bu süreçte, kamuoyunun ve ilgili tarafların desteği, yasanın güncellenmesi konusunda belirleyici olacaktır.
Mustafa ÇAKIR
