“Töreyi koruyan kişi kadınsa, kimse bana kadınların ikinci sınıf olduğunu söyleyemez. Töreyi koruyorsunuz, Kraliçe sizsiniz. Şimdi bu durumda neyin ezilmesinden söz ediyorsunuz?”
Alev Alatlı, Türk toplumunun ataerkil olduğu görüşünün doğru olmadığını belirterek, “Tersine, biz anaerkil bir toplumuz” ifadelerini kullandı.
Sorulmama gerekirse, mevcut sorunlar arasında erken yaşta evlilik, şiddet ve namus cinayetleri bulunuyor. O zaman bu sorunların çözüm yolu nedir?
Cevap olarak, “Ne çözüyorsunuz Allah aşkına? Çözülecek bir durum yok ki! 13 yaşında evlendirilen bir kızın kocası 14 yaşında. Kimin problemi nasıl çözülüyor?” dedi.
“İstatistik isterim efendim! Söylemekle olmuyor, bulamayacağınıza eminim!” şeklinde ekledi.
Alatlı, genç kızlığında 18 yaşında nişanlı olmayan bir kıza “evde kalan” denildiğini hatırlatarak, “Şimdi 42 yaşındaki kadın doğuruyor. Son 30 yıl içinde Türkiye’deki dönüşümü göremiyor musunuz?” dedi.
Gerçekten de, Türk toplumunda geçmişe göre belirgin bir değişim gözlemleniyor. Annelerimizin hangi yaşlarda evlendiğini biliyoruz ve o zamanlar bu durum toplumda normal karşılanıyordu.
Bugünse “istismarcı, tecavüzcü” olarak adlandırılıyorlar.
Alatlı, “Amerikan toplumundaki gibi küçük yaşta görücü usulü evliliklere karşıyım. Yetişkin bireyler olduğunda kendi kararlarını verme hakkına sahip olmaları en mantıklısıdır” dedi.
Ancak toplumsal düzeyde, sayıları az da olsa bazı ciddi mağduriyetlere tanıklık ediyoruz.
Öne çıkan bir örnek, Hilal Kaplan’ın köşesinde ele aldığı Emine Karakaya’nın hikayesidir.
“Emine, 15 yaşında 18 yaşındaki Levent Karakaya’ya aşık oluyor. Ailesi, yaşından dolayı evliliğe izin vermeyince kaçarak dinî nikâh kıyorlar. Ancak Emine’nin annesi şikâyetçi oluyor. Kızının rızasıyla aile büyükleri araya girip şikâyetini geri çekilmesine neden oluyor.”
Fakat devlet, 9 yıl sonra konuyu kamu davası olarak ele alarak Levent’i yargılama sürecine alıyor.
Levent tutuklanıyor, Emine iki çocuğuyla ortada kalıyor. Kirayı ödeyemeyince ailesinin yanına dönmek zorunda kalıyor. Eşini cezaevinde ziyaret ettiği bir gün ise üzüntüden fenalaşıp hastaneye kaldırılıyor.
Felç geçiriyor ve birkaç gün sonra hayatını kaybediyor. Baba hapiste, anne mezarda; çocuklar hem yetim hem öksüz kalıyor.”
Bu trajik olayın ardından “çocuk istismarının affı olmaz” diyerek nasıl bir çözüm üretebiliriz?
Bu sorun, bugün yeni değil. Bugün “çocuk gelinler” diyerek bu gerçekliği göz ardı eden CHP, 2008 yılında TBMM’de “bu şekilde mağdur olan 8 bin aile var” diyerek basın açıklaması yapmıştı.
AK Parti bu vahim sorunu tekrar gündeme aldı. KADEM, yaptığı açıklamada, “Erken yaşta evliliklerin psikolojik ve sosyal sakıncaları açık; fakat bu grup artık resmi nikâh kıyarak veya fiilen birlikte yaşayıp çocuk sahibi olarak sosyal anlamda aile kurmuş durumdadır” diyerek TBMM’nin bu sosyal talep için çalışma yapmasının önemine değindi.
Bu konuda AK Parti ve MHP bir teklif sundu. Teklif, 10 Nisan 2020 tarihi itibariyle tarafların evli olması, mağdurun şikâyetinin bulunmaması gibi şartların yanı sıra mağdur ile fail arasında 15 yıldan fazla yaş farkının olmaması durumunda infazların erteleneceğini belirtiyor.
Türkiye Kadın Dernekleri Federasyonu Başkanı teklifi “tecavüz önergesi” olarak nitelendirerek karşı durdu. Mor Çatı ise “Kız çocuklarının 13 yaşından itibaren cinsel saldırıya ve zorla evlilik şiddetine maruz kalmasının yasal zeminini hazırlıyoruz” diyerek meseleyi çarpıtmayı seçti.
Devam eden tartışmalar, hep aynı yönde devam etmekte. Fakat mesele, bahsedildiği gibi değil. Yaşanan dramlara odaklanmak ve bu sorunun en uygun şekilde çözülmesi gerekmektedir. Bu, olması gereken bir durumdur.
