Kasım 2023’de gerçekleşen 38. CHP Olağan Kurultayı’nda, Özgür Özel ve Ekrem İmamoğlu arasındaki işbirliği sonucunda Kemal Kılıçdaroğlu, 13 yıl boyunca sürdürdüğü genel başkanlık görevini Özgür Özel’e devretmek zorunda kaldı. Bu durum, partide önemli bir güç değişimi yaratırken, yeni Genel Başkan Özgür Özel’in liderliğini etkin bir şekilde sergileyememesi ve Kılıçdaroğlu’nun yeni pozisyonuna alışmakta zorlanması dikkati çekti.
CHP içindeki bu karışıklık, 31 Mart 2024 tarihinde gerçekleşecek olan yerel seçimlerden sonra daha da görünür hale geldi. Yerel seçimlerde partinin birinci olarak çıkmasının ardından İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu ve Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı Mansur Yavaş, 2028 Cumhurbaşkanlığı seçimi için strateji oluşturmaya hızla giriştiler. Bu noktada, dört CHP’li siyasi aktör arasında ilginç bir denklem oluştu ve partiyi kimin yönettiği belirsiz hale geldi.
Her ne kadar CHP’nin kurultayda delegeler tarafından seçilmiş bir genel başkanı mevcut olsa da, genel başkanlık ile liderlik kavramlarının birbirinin yerine kullanılamayacağı aşikardır. Genel başkan olabilmek, gerekli lojistik destek ve koalisyon yardımlarıyla mümkün olsa da, bu durum kişinin aynı zamanda etkili bir lider olacağı anlamına gelmez. Bu konuda Kemal Kılıçdaroğlu’nun örneği, liderliğin sadece seçilmiş olmaktan ibaret olmadığını açıkça gözler önüne seriyor.
Partide, genel başkanlık koltuğunu elinde tutan Özgür Özel’in, eski Genel Başkan Kılıçdaroğlu’nun etkisinden kurtulamadığı ve Genel Merkez’deki otoritesinin sorgulandığı gözlemleniyor. Kılıçdaroğlu, hem partinin stratejilerinde hem de karar alma süreçlerinde hâlâ etkisini hissettirmekte ve kendisini partide bir otorite olarak görmektedir. Ayrıca, İmamoğlu’nun kendini 2028 cumhurbaşkanının adayı olarak göstermeye çalışması, CHP içindeki rekabeti daha da artırıyor.
Mansur Yavaş ise, en yüksek oy oranını elde ettiğini ve cumhurbaşkanlığı adaylığı için iddialı olduğunu vurgulayan bir tutum sergiliyor. Yavaş, CHP’nin DEM ile ilişkisini sorgularken, milliyetçi geçmişine referanslar yaparak kendisine yeni bir siyasi yol çizmeye çabalıyor. Bu durum, CHP’nin içindeki rekabetin yalnızca kişisel hırslardan kaynaklanmadığını, aynı zamanda siyasi ideolojilerle de şekillendiğini gösteriyor.
Bu çerçevede, CHP’de açık bir liderlik sorunu olduğu su götürmez bir gerçek. Genel Başkan Özgür Özel, partideki etkinliğini zamanla ortaya koyup liderliğini hissettiremiyor. Aldığı kararlar, hem partisi hem de CHP’yi destekleyen medya tarafından eleştirilere maruz kalıyor. Örneğin, “normalleşme” adımları gibi her girişimi şüpheyle karşılanıyor. Bu bağlamda, karşılaştığı baskılardan dolayı kendisini rahat hissedemediği ve bu durumdan kurtulabilmesinin de kolay olmayacağı düşünülüyor.
Sonuç olarak, CHP’de mevcut olan liderlik çatışmaları, Türkiye’nin siyasi sahnesinden kopuk bir mücadele seyri izlemektedir. CHP’nin gündemi, partinin iç rekabetine odaklandığı için daha geniş ve acil konulara yeterince eğilemiyor. Bu durum, partiyi dış dünyadan kopartarak ilerlemekten alıkoyuyor. Özellikle de partinin kurumsal bütünlüğünü sorgulayan bu dinamiklerin devam etmesi, CHP’nin geleceği açısından ciddi endişelere yol açıyor.
Görüldüğü üzere, CHP’yi yönetmek, Türkiye’yi yönetmekten daha zor bir iş haline gelmiştir. Kısaca belirtmek gerekirse, CHP’de liderlik boşluğu ve iç çekişmeler derinleşirken, bu durum partinin geleceği için büyük bir tehdit oluşturuyor.
